VI- Śmiertelne Szczęście

„Prawda nie sprawia tyle dobrego, ile złego sprawiają jej pozory. ‘’

Ciężko wzdycham kręcąc przy tym głową, jakby ruchy ograniczone tylko do dwóch kierunków, mogły coś zmienić. Nie czuje się przy tym jak dziecko, czuje się jak nieudacznik życiowy. Wiecznie na kłamstwie i smutku, ale przecież przez to nie byłam gorsza, prawda? „Nieudacznik życiowy” jak to pięknie określiłam, ostatniego dnia pobytu wśród różowych ścian, wcale nie jest gatunkiem rzadko spotykanym, a tym bardziej wymarłym. Możemy go zaobserwować w każdym miejscu zaopatrzonym w lustro. Spójrz w nie czasem i powiedz sobie prosto w twarz, że nigdy w życiu nie popełniłeś żądnego błędu. Możesz zełgać, zbyć to stwierdzenie machnięciem ręki, ale ono samo nie zniknie. Pod fasadą myśli zbytecznych zawsze będzie górowało. Nie namówię Cie do zmiany nastawienia, ani nawet odejść od złych nawyków, w końcu, po co? Tak, kochamy tworzyć pozory, zabijać czas, niszczyć samych siebie, omamiać złudnymi iluzjami wolności. Tak, krzyczymy, że chcemy wyzbyć się cierpienia, a co robimy, żeby się uleczyć? Lecimy w kierunku najgorszego jak ćmy zwabione zwodniczym światłem. I wiecie, co? Kocham tę samo destrukcję, a jeszcze bardziej egocentrycznego Boga, który nas skazał na ten stan. A możemy sami siebie na to skazujemy? Czy w ogóle jest jakiś sens tego błędnego koła? 

-No, odpowiedz mi!- Mój krzyk przerwa rozległą cisze, która osiadła na nagrobku ziejącym na moje oczy z nad przeciwka. Wolną ręką podnoszę kamyk leżący po lewej stronie ławki, zaraz pod nakrywą koloru białej czekolady i rzucam nim prosto w kwiatowe ornamenty zdobiące inskrypcję. Siła nacisku sprawia, że szklana tablica pęka, tworząc drobne rozgałęzienia. Łzy staczają mi się po policzku, gdy biegnę wzdłuż cmentarnych alei. Marzę tylko o tym, by znaleźć się w domu, ale i ta możliwość została mi przed wcześnie odebrana. Bo przecież nie mam domu. Dobiegając do stalowej bramy obrytej śladami rdzy, odkręcam się ostatni raz spoglądając na zniszczenia, jakich dokonałam. Nawet to zniszczyłam. Boże, przecież nie chciałam tego! Przerażona wybiegam z cmentarza, a przed oczami mam już tylko niewyraźny obraz tego, co kiedyś było. Przede mną rozrastają się niewidoczne budynki, pokryte poranną mgłą. Biegnę na oślep, chcąc znaleźć się jak najdalej od miejsca zbrodni. Jestem potworem. Boże, co ja zrobiłam!? Ostatkami sił upadam na żwirową drogę, raniąc sobie kolana. Ziemia wita mnie ochoczo, bólem i bezsilnością. Nic niewidzącym wzrokiem wpatruje się w swoje dłonie. W chwili słabości ludzie myślą, o śmierci, zapomnieniu, ucieczce. Ja celebruję swoją leżąc nieopodal miejsca, gdzie w ostateczności wyrzekłam się swojej rodziny, myśląc nie o śmierci, zapomnieniu, ani nawet ucieczce. W głowie mam tylko jeden głos protestu, który brutalnie krzyczy o zemstę. To on mnie podnosi, mówi gdzie mam podążać, nie pozwala zapomnieć. Wstaje i zaczynam cicho wystukiwać rytm marszu, prowadzona przez swojego mordercę.

*

Tak, dziewczyna leżąca w zmiętej pościeli, to ja. Uciekinierka! Boże! Jak to uroczo brzmiało. Poczucie wolności nie opuszczało mnie aż do zamknięcia drzwi przez wściekłego ojca w burgundzie.  Dopiero potem zdałam sobie sprawę jak to wszystko niezręcznie wyszło. Dosyć, by można było umiesić to w lokalnej gazecie. Dwójka roześmianych nastolatków na motorze Honda Blackbird (W napływie pompatyczny pobudek dodaje, że jeden egzemplarz, przekracza możliwości zarobkowe w czasie dwudziestu lat, czterdziestu mężczyzn) mija wóz policyjny robiąc przy tym za czarną smugę prędkości. To, w jakim klimacie potoczyła się reszta zdarzeń można było się samemu domyślić. Spróbuje je skrótowo podsumować w pięciu uprzejmie składających się słowach: Widziałam wnętrze lodówki, było ciemno. Fakt, nie zmieściliśmy się dozwolonej prędkości, dobrze, jestem skłonna uwierzyć na słowo paru cyferkom, ale żeby do razu nas zamykać!? Na dodatek mogłabym sobie dać głowę uciąć, że na zarekwirowanym jednośladzie wesoło odjechał sobie jeden z „Panów w mundurze” przy tym bardzo naginając ograniczniki prędkości.  Taka to już sprawiedliwość. Cóż, inaczej wyobrażałam sobie ten dzień. Liczyłam, że do Neapolu dojadę, jako niekwestionowana królowa szaleństwa przy boku seksownego motocyklisty palącego frywolnie papierosa, a tu „BUM”, jestem w pokoju, kompletnie bezsilna. W filmie zapewnie wyglądałoby to inaczej. Prędkość wzrastałaby z każdym porwanym ze sobą kilometrem, śmiech byłby głośniejszy, a droga wspanialsza. A już na pewno reżyser nie wpakowałby nam na drogę policjantów. W końcu, w jakich filmach akcji, głównych bohaterów w finałowym momencie zatrzymuje policja?!  No proszę Was, tak się po prostu nie dzieje. Chyba, że reżyser ma wyjątkowo wypaczone poczucie humoru. Dla jasności, cała ta sytuacja zdecydowanie nie była jednoznacznym synonimem słowa „zabawa”.  Już raczej tego przeciwieństwem. Wściekła i nadal uziemiona uporczywie wpatrywałam się w książkę, wcale nie rozumiejąc czytanych słów. Cały czas przelatywały mi przed oczami ostatnie zdarzenia. Ogółem to wszystko było niesamowite. Jedno pytanie mnie tylko uporczywie męczyło. Jakim cudem się tam znalazłam? Rozumiem, kłótnie zdarzają się zawsze, nie ma zmiłuj, bez kłótni nie ma porządnej miłości, ale co tym razem było aż tak dramatyczne, że postanowiłam rzucić na dno rozsądku wszystkie dotychczasowe zasady i wybiec jak wariat? I jak ja w ogóle znalazłam się z Gabrielem na jednym motorze jadąc jak szaleńcy do Neapolu? Neapolu! Przecież wiedziałam, że miał go od dawna, to, czemu dopiero teraz się na nim znalazłam, śmiejąc się z powolnych kierowców jeżdżących Tico? Do głowy wpychała się tylko jedna odpowiedź: odwaga. Rzucając wszystko i robiąc te szalone rzeczy miałam wszystko w głębokim poważaniu, byłam wolna. Dziecinność moich czynów była niedomierzenia, przebiłam wszystkich niedojrzałych schizofreników. Zrobiłam to i w tej chwili byłam pewna tylko jednego, musiałam to powtórzyć! Z odbijającą się na twarzy z nadzieją porwałam telefon z szafki i wybrałam numer Gabriela, co dziwniejsze zdeprymowany tatuś nie skonfiskował mi telefon zakładając pewnie przy tym, że i tak nie będę miała w zamiarze go używać. Za to natchniony po średniowiecznych filmach postawił na najgorszy rodzaj tortur. Zabrał mi książki, wszystkie poza tą jedną, która w tej chwili cicho wzywała mnie za kołdry. Czekałam na połączenie jeszcze parę minut, nie odbierał. Odpowiedź była jedna, zabrali mu telefon. Rozczarowanie weszło do mojej głowy bez pytania, nawet nie zapukało. Za to ręka samoczynnie już wędrowała do porzuconej książki. Trudno, chociaż ona jedna ode mnie odbierze w każdej chwili. Pokój zalewało zielone światło lampki nocnej, tworząc przy tym miły półcień, chociaż piękne, nie odpowiednie do czytania. Ja mimo wszystko cały czas usilnie ignorowałam ten fakt. Słysząc pukanie najeżyłam się w środku, ręka trzymająca książkę momentalnie stężała, ostrzegając mnie przed kolejnym starciem. Nawet nie zauważyłam, że wstrzymuje oddech, bo, gdy tylko zza drzwi ujrzałam czarną czuprynę i muskularne ciało, poczułam ból w klatce piersiowej. Próbując stłumić dreszczyk ekscytacji, przybrałam maskę obojętności, chociaż oczywiste było, że w środku raz po raz wykrzykiwałam słowa „Boże, on tu jest! W moim pokoju! Przyszedł do mnie!”  Irracjonalne było w tej chwili myślenie tylko o tym, żeby nie stać się czerwoną jak piwonie, ale ja jak na złość tylko na tym się skupiałam. Dłonie aż krzyczały o zaciśnięcie ich na kremowej pościeli, ta jednak czynność z kolei ujawniłaby moje zdenerwowanie. Oczy tak bardzo zawzięte, w tej chwili śledziły każdy ruch Arona, który usiadł na łóżku obok mnie. Moja reakcja nastąpiła natychmiast. W jednej chwili schodziłam z łóżka, a w drugiej już znajdowałam się przy oknie. Zaskoczony brunet uniósł brew, jakby próbował jeszcze bardziej mnie rozzłościć. Nie udało się.

-Przyszedłeś–Urwałam udając zamyślenie- Podziwiać mój pokój? Zastrzegam sobie prawa autorskie. Nikt nie ma prawa mieć takich samych pacynek na ścianie.-Spojrzałam na niego udając powagę- Nikt. Atmosfera momentalnie się rozluźniła, a ja poczułam rozpierającą mnie dumę, niczym Obama po przemówieniu. Nie potrafiłam wyjaśnić tego zjawiska, ale w kontaktach z Aronem nie było żadnych zająknięć, uszczerbków, jedynie moje reakcje na niego pozostawiały wiele do życzenia.

-Myślałem, że to marionetki- Powiedział zaskoczony.

-Mniejsza z tym- machnęłam ręką- Na jedno wychodzi- dodałam z uśmiechem. Pchnięta jakąś okrutną siłą usiadłam obok niego, patrząc mu bez mrugnięcia w oczy.

-Czego chcesz?- Mówiąc to udałam podejrzliwość. Wiedziałam, po co przyszedł, trudno było się nie domyślić, ja jednak nie chciałam od niego usłyszeć monotonnych pytań typu „Oh Leonii ty nigdy się tak nie zachowywałaś, więc, czemu teraz?!”, „Co się z tobą dzieję!?” Wystarczająco dużo takich wypowiedzeń nasłuchałam się do ojca, nie chciałam tego ponownie usłyszeć od niego. Mimo wszystko to, co usłyszałam głęboko odstawało od tego, co zafundował mi Emil.

-Rozumiem Leo, masz prawo być- przerwał unosząc w moim kierunku oskarżycielsko wskazujący palec- Uparta, porywcza, nietaktowna, pyskata, mam wyliczać dalej?- Zaśmiałam się.

-Nie, tyle wystarczy- odpowiedziałam z uśmiechem, podnosząc się ku fotelowi. Nieoczekiwanie poczułam na swoim przegubie silny uścisk Arona, zaskoczona nawet nie próbowałam zareagować. Jeszcze bardziej zaskakujące było jego dalsze zachowanie, gdy pociągnął mnie z powrotem na łóżko i przygwoździł spojrzeniem.  Może to idiotyczne, ale nawet chwilowy dotyk z jego udziałem pobudzał każdą komórkę mojego ciała. Nie potrafiłam się otrząsnąć z tego nagłego transu, jak lunatyczka siedziałam wyłapując jego słowa, które wypowiadał nienagannie jak nigdy, wodząc przy tym palcem po moim przegubie, jakby moja skóra była czymś wyjątkowym. Palce muskające moją rękę zaczęły nagle zaciskać się na mojej dłoni. Zafascynowana wplotłam jego pace w moje. Ten widok jeszcze bardziej mnie rozczulił. Czułam się bezpiecznie.

-Nie życzę sobie, żebyś tak mi uciekała. Nigdy więcej rozumiesz?- Na ostatnie słowa nałożył nacisk, którego mógłby mu pozazdrościć nie jeden porucznik wojska. Tymczasem ja, jak zidiociała śpiąca królewna śnieżka kiwnęłam nie znacznie głową, dając mu dalsze pole do wypowiedzi.

-Martwię się, martwię się tak bardzo, że potrafiłem zjeździć całe miasto, żeby tylko cie odnaleźć.- Wydawałoby się, że robiąc przerwę zbiera się na wyznanie, którego nikt nie chciałby usłyszeć. Za jego spojrzeniem kryło się coś strasznego, wiedziałam to już wtedy. Tylko serce, serce pragnęło jego słów bez względu na konsekwencje, byle tylko zagłuszyć ten irytujący ból w głowie, w postaci popełnionych wcześniej błędów. Za sprawą jego dotyku czułam, że życie postanawia wyjść do baru razem z kumplem cierpieniem zostawiając mnie samą z bijącym sercem. Wiem, mało romantyczna metafora, ale czego oczekiwać od nastolatki żyjącej tylko utworami Dickens’ a? Stracone myśli wyszły naprzeciw spojrzenia bruneta i momentalnie się poddały, zostaliśmy sami. Chyba po raz pierwszy. Ja i on. Jego ręka powoli przesuwała się w kierunku mojej twarzy, by tylko dotknąć policzka przerażonej Leo Kalyani. Byłam jednocześnie rozdarta i podniecona, miałam tę świadomość, że w tej chwili Aron jednoznacznie wykracza poza relacje Siostrzenica- Wujek, ale za nic w świecie nie chciałabym, żeby przestał mnie dotykać. Spragniona jego dotyku rzuciłam, tak, dosłownie rzuciłam się na niego, opadając razem z nim na miękką pościel, która z przyjemnością nas przyjęła. W tamtym konkretnym momencie nie czułam się jak Merlin Monroe, ani nawet jak Jessica Alba. Czułam tylko ogień, leżąc na nim, jednocześnie mając tę chorą świadomość, że to, co robimy podchodzi pod jawne kazirodztwo. W porywie szaleństwa włożyłam mu ręce pod koszulę i zaczęłam nimi wodzić po jego nagim torsie. On nie zostając mi dłużnym, szybkimi ruchami zaczął zdejmować mi bokserkę i właśnie ta czynność była dla mnie jak chlustnięcie wodą prosto w twarz. Jak oparzona natychmiast z niego zeszłam i drżącymi rękoma przeczesałam włosy. Między mną, a Aronem wdarła się ciężka atmosfera, która ostatecznie uświadomiła mi to, co przed chwilą chcieliśmy zrobić. Do mojej głowy wraz z napływem rozgoryczenia i wstydu napłynęło jedno wstrząsające pytanie „A co, gdyby ojciec tu wszedł?”

-Przepraszam- Słowo rzucone przez bruneta, natychmiast mnie otrzeźwiło, ale, gdy tylko podniosłam głowę jego już nie było. Zostałam sama. Znowu. 

Wiem długo, na sarkastyczne pytanie "A dłużej się nie mogło?" 

Z cała pewnością i uśmiechem odpowiedziałabym

 "Jeszcze się nie rozkręciłam *mruga*"

Mimo wszystko dziękuje za odwiedziny, w komentarzu 

zostaw link do swojego bloga, zerknę na pewno :)